Je kent dat wel…
Zo een dag
wanneer de zon je naar het strand straalt,
je die twee frivole lapjes stof
het levenslicht laat zien
op het ruisende tempo van de zee,
zorgen ebben weg
wanneer je één wordt met die handdoek,
tien tenen zich krullend in het zand,
’s avonds,
tot kreeft verveld,
stroomt er door dat korrelige zandhoofd van je
één golf van woorden
zalig zo een zwoele zomerdag aan zee
Laat wat van je horen