Onverwachts maar toch…
je ziet het niet,
zelfs niet met een röntgenbril.
Het zit er, het is er,
en gaat niet weg,
het knaagt irriteert en vermoeit,
maar je kan niet opgeven,
dan eet het je op.
Was er maar een medicijn,
maar dat is te ingewikkeld,
het blijft altijd zelfs als het stop.
Zo klein, zo onopvallend,
bijna gewoon,
maar het slaat een gat in je leven,
het heelt nooit.
Maar stop nu
en verzacht,
doe het zo als jij het zelf ook wil
en stop maak het gat niet groter!
Laat wat van je horen