Weet je nog,
hoe we onder Franse bomen,
tot ’t uur der bleke maan,
zonder dansen dromen konden.
Kraste daar een droom,
in zomaar een Franse boom,
onder volle zon geboren.
Wisten van ’t begin,
dat wij elkaar toebehoorden.
Wetten hingen aangepaald,
verzonnen door de heren,
die graag wilden bepalen,
dat ons samenzijn niet kon,
en achter gesloten deuren,
zelf in al hun zonden verdwaalden.
Maar jouw blonde jeugd,
is nog niet gestorven,
en zal dat ook nooit doen.
Echte liefde is niet te breken,
heren van fatsoen!
Laat wat van je horen