Was ik maar een schaduw

Troostende woorden
Die de pijn verzachten
Hoe kon je
Wat zou je dan van ze verwachten

Ze mogen me niet
Dat weet ik best
Was ik maar gewoon
Zoals de rest

Was ik maar een schaduw
In het donker van de nacht
Onzichtbaar voor anderen
Niemand die me meer uitlacht

Ik weet wel dat ik raar ben
En ik weet best wat ze denken
En ik weet wel wat ze zeggen
En ik weet niets te bedenken

Om te zeggen
Me niet te laten beledigen
Niet kwetsbaar te zijn
Mezelf te verdedigen

Doe maar
Ik voel toch geen pijn
Ik ben van steen
En toch voel ik me zo klein

Warme tranen zoeken een uitweg
In het doolhof van gevoel
Voel ik tenminste nog iets
En niemand begrijpt wat ik bedoel

In mij een zachte stem
Die mij langzaam sust
Ooit zal ik het zeggen…
Dan laten ze mij met rust.