Ik fiets door de regen
Een traan rolt over mijn wang
Ik voel me zo onzeker
En ik ben zo bang.
Ik laat het niet altijd merken
Maar van binnen voel ik een pijn
Maar niemand die het iets kan schelen
Niemand die er voor me zal zijn.
Niemand kijkt meer om naar mij
Ik denk dat iedereen me haat
Misschien zal het beter zijn
Als ik de wereld maar verlaat.
Van alle zorgen af zijn
Geen gevoelens, geen verdriet
Want andere geen pijn doen
Dat kan ik blijkbaar niet.
Met and’ren mijn problemen delen
Oftewel mijn gezeur…
Net of hun het iets kan schelen?
Ik verpest vast hun humeur.
Dus wat is hier het probleem nou?
Hier komt mijn besluit
Het kan gewoon niet anders:
Ik knijp ertussen uit.
Laat wat van je horen