Laatst sprak ik met een
of andere buitenlander
die zich omhooggewerkt
had in onze welvaartsstaat
en de organisatie die zij
behoeft om haar bestendigheid
te voorspoedigen anno 2006,
zijn vier kinderen
om 2 uur te komen rijden van Almelo
om tom-tom genavigeerd
zich enigszins verlaat.
Terwijl ik mijn weg niet
eens kan vinden in Rotterdam,
om de hoek.
Had ik moeten zeggen dat zijn baan
zijn bestaan tot niets leidt,
had ik hem met een vlammenwerper
uit moeten wissen?
de sporen van vuur
verklarend met de vinger
van stilzwijgen.
Op mijn mond
naar collega’s?
Laat wat van je horen