Hier zit ik in de trein.
Zoveel mensen rond mij heen
Maar niemand ziet elkaar.
Blind voor anderen,
Niemand met bezwaar.
Zullen niet veranderen.
Mensen worden koud,
De wereld eenzaam en oud.
Maar open die ogen
en zie wat ik zie.
Ieder even speciaal
niemand abnormaal.
Het zo belangrijk om af
en toe met iemand te praten.
Voor dat kleine woordje
heen en weer
Je hebt eenzaamheid
zo snel niet meer in gaten
Maar een stilte
is er keer op keer
Na een tijd accepteer je het,
Niet wetend wat
gelukkig zijn betekend
Het houd je leven niet meer bezet.
Afgesloten in je eigen wereld,
En niemand die het
zijne met jou deelt.
Ja ik zit hier in de trein.
Kijkend naar alle mensen
alsof ik niet besta.
Ik, ik ben ontzichtbaar.
Laat wat van je horen