Max

Max maakte van blijdschap de koddigste sprongen
Hij kwispelde, blafte en draaide in ’t rond
Zijn baas nam de halsband en zei, komaan jongen
En fluisterde toen iets
wat hij niet verstond.
– Ik neem een lang touw mee
om hem vast te binden,
– Ergens halverwege riskeer ik het wel
– En morgen zal iemand hem
zeker wel vinden
– Maar dan zijn w’allang
aan de bar in ’t hotel.

Hij ligt vastgebonden
in ’t bos aan een boom
Hij rukt aan het touw
wijl hij stilletjes jankt
Is dit werkelijkheid of
een heel nare droom
Wordt je dan door mensen zomaar afgedankt.
Hij was steeds zijn puppy,
zijn held en zijn waker,
Zijn kameraad, metgezel en huisgenoot
Maar baasje negeerde
zijn vriendschap steeds vaker,
Wacht hem hier het einde,
een eenzame dood?

Waarom toch, m’n baasje,
laat jij mij alleen
Waar heb ik zo’n vrees’lijke
straf aan verdiend
Was ik dan zo nukkig,
ontrouw of gemeen
Ik ben toch jouw jongen,
jou loebas, jouw vriend.
Ik blijf op jou wachten
zolang als het moet
Al verga ik van honger,
van dorst en van kou
Weet toch, mijn lief baasje,
wat jij ook maar doet
Ik jou hond zal blijven
omdat ‘k van je hou.