Internet Jeroem Vermiesch
en woorden die bonken
Je kan maar meenemen wat
je hebt weggeschonken
Dit lazen wij in zijn gedicht
Het verloren schaap
Marianne ik en die
onzichtbare herdersknaap.
Droge woorden die je steeds
meer en meer dorst geven
Natte zwart denkers die steeds
langer willen leven
In een wereld waar de levende
voor hen dood zijn
Wijl de doden hier bewaard
liggen al in hun schrijn.
Van de Afrikaanse broese
tot in het Westen
Zitten ze in hun
vergetelijkheid in nesten
Het is elk voor zich en geen
één die weet hoe het moet
In plaats van elkaar te
helpen vergieten ze bloed.
Gelukkig heb ik jouw
gedicht kunnen afrukken
Zodat ik je nu poëtisch
de hand kan drukken
Aan de schaduwzijde
van onzer onbekendheid
Die met één druk op de knop zich
met vriendschap verspreid.
Laat wat van je horen