Ik verliet mijn vriend, en jij jouw vriendin

Het is al anderhalf jaar geleden dat ik jou voor het eerst zag staan.
Ik voelde het in mijn hele wezen,
ik wilde nooit meer bij jou weg gaan!

Wat was het toch die aantrekkingskracht?
Was het jou rode aura of mijn blauwe?
Ik was verblind en gaf aan jou mijn macht.

Ik verliet mijn vriend,
en jij jouw vriendin
Samen bouwen is wat we wilden, we waren het helemaal voor mekaar,
is het niet?

Ik liet me gaan, ondanks de problemen die het zou geven.
Jouw gezin verscheurd.
Mijn relatie weg gepleurd.
Ik dacht, zo een gevoel, krijg je maar eens in je leven.

Die trein wilde ik pakken.
Eindelijk verlost van al die ongemakken.
De liefde van mijn leven, is niet voor heel even.

Ik wilde met je genieten.
Ik merkte dat je dat moeilijk kon.
Verteerd door je schuldgevoelens,
konden wij niet gelukkig dansend verder het leven ingaan.

In jouw gedachten. Leek het, werd ik een tegenstander.
Je zette jouw kinderen tegen mij op, en nam mij niet serieus.
Ondanks dat ik er voor jou was als medestander!

Ik wilde zo graag met je spelen,
Maar onze relatie werd een serieuze bedoeling
Voortdurend werd er van alles op de weegschaal gelegd,
I.p.v. genieten werd het een gevecht.

Toch wilde ik gaan met die banaan en vechten ervoor!
Hoop doet leven! Ik trek je er wel door!

Ik dacht: we kunnen de afstand en de verleidingen de baas.
Maar jij koos voor iets anders en gedroeg je dwaas.

Wat ik voelde voor jou, voelde jij al een poos niet meer voor mij.
Je maakte contact met andere dames
Voor jou was onze relatie al lang voorbij.

Jij deelde niet met me wat je echt diep van binnen voelde.
Jij deelde moeilijk het kwam niet van harte.
Het deed mij zeer. Terwijl ik het met jou goed bedoelde.
Hoe kon het toch dat ik je kwijt was geraakt?
Wat had jou nu toch zo ziek gemaakt?

Ik deelde met jou, mijn hart en mijn ziel.
Jij was toch mijn allesie, mijn maatje, mijn twinflame?
Met jou wilde ik mijn leven delen!
Het leek jou niets meer te schelen.

Nu jij bent niet meer bij mij.
Het doek is gevallen.
Jij hebt je ware gezicht laten zien.
Jouw liefde voor mij was kort.
Wel leuk voor een pleziertje misschien.
Voor mij was het echt en voor lange duur.
Hoe het gekomen was was echt heel zuur.

Het is nu bijna een maand geleden
dat jij in mijn armen lag
zo vertrouwd zo fijn. Ik dacht dat jij dat ook vond.
En nog een week later, heb je gewoon weer je hart aan iemand anders gegeven?

Hoe echt jij was naar mij toe, ik heb geen idee.
De afstand, de verleidingen het viel allemaal niet mee.
Blijkbaar was er voor jou wel ruimte om je in een ander te verdiepen?
Mij niet meer te vertrouwen, en achter mijn rug om te geniepen,

Altijd had ik al het gevoeld over die onrust van jou.
Daarom was ik bang. Ik reageerde jaloers. Ik wist het al.
Die mes, zou komen, in mijn rug.
Het werd fataal. Achteraf wist ik het allemaal.

Zonder blikken of blozen, werd ik de prullenbak in gegooid voor een ander.
Wat zonde toch weer. Wat is het toch elke keer.
De geschiedenis herhaalt zich, van de lessen niets geleerd.

Weer pijn achtergelaten.

Vol ongeloof ga ik nu verder.
Blijvend op zoek naar het licht.

Op zoek naar helder zicht.

Jij lost op in mijn herinnering.
Net als in een droom.