Ik ben blij

Ik ben blij,
Ik voel me ook zo vrij.
Nog nooit had ik me zo heerlijk gevoeld,
En ik word door de wind lekker afgekoeld.
Fluitend op de fiets rijd ik naar huis,,,,
Geschreeuw, rake klappen hoor ik thuis.
Als ik de deur geopend heb,
Daar heb je t weer; het geluid van een harde mep.
Oow wat haat ik dat geluid,
Van angst deed ik een stap achteruit.
Niet wetend van wat er aan de hand is ga ik naar binnen,
K weet niet waar ik moet beginnen.
Eenmaal binnen gekomen word het geluid harder,
In mijn hoofd word het al wat bizarder.
Wat moet ik nu zeggen?
Flitst er door mijn heen,
Er begint wat te dagen: Oow dit is gemeen.
En ik wist; dit is nog maar een begin,
En de pijn voel ik dadelijk in de zelfde zin.
Waarom leef ik in dit lijf, waarom leef ik in dit huis, waarom??
Ik wil een antwoord of ben ik zelf nou zo dom?
Ik luister naar wat er in de kamer voor mij gebeurd,
De deur nog dicht, want ik ben nog niet aan de beurt.
Met het tentame in mijn hand en tranen van angst,
Ren ik zachtjes naar mijn kamer, ik ben het bangst.
S’avonds geen zin meer in eten,
Want je wilt het allemaal vergeten.
‘Iris wat ben je stil, hoe ging je keyboard tentame trouwens?’
‘och wel goed, allemaal achten’
En je zij dat je het kon dromen een negen bv… dat hadden we niet af gesproken!’
Met een vuil gezicht kijk je me aan,
Slaat hij me af, of laat hij me gaan?
Als ik in bed lig vraag ik me af:
‘Laat ik me heel of maak ik mezelf af?’
1e gedachten: ik maak me zelf dood,
Nee, zo moet je niet spreken,
mijn wereld is nog zo groot.
Maar als ik er niet meer ben,
En dus geen pijn meer ken.
Zal ik mijn vrienden missen,
Iedereen missen van wie ik hou,
Iedereen missen die ik vertrouw.
En van mijn ouders moet ik het onderwerp verzwijgen,
Anders gaat hij echt dreigen.
Maar ik weet zeker op een dag,
Neemt hij afscheid met een lach!