Houvast

Kennen is een groot woord.
Mijn kennis over jou
is door de tijd vermoord.
Omstandigheden en verleden.
Geen juiste plaats of moment.
Maar de lust en het verlangen,
was ongeremd.

Jij bent mijn ironische houvast.
Geen idee,
of jij daadwerkelijk
nog bij mij past.
Ik moet accepteren dat
er geen hoop in zit.
Ik laat je gaan, ik laat je vrij.
Daarna kom jij weer dichterbij.

Ik zet een stap achteruit.
Er worden door jou twee stappen vooruit gedaan.
Zodat wij eeuwig op
het zelfde punt blijven staan.
Hierdoor blijf ik je onthouden.
Blijft het verlangen daar,
maar wel behouden.

Want eerlijk is eerlijk,
ook al ben jij zo begeerlijk,
wij kunnen niet een zijn.
En ook al is dat niet mijn schuld, maar de jouwe.
Wij kunnen immers
niet op elkaar bouwen.
Ga dan weg en verlaat haar.
Maak geen bezwaar.
Laat ons samen leven,
lachen en dansen.
Dan kunnen we de fout
van jouw keuze herkansen.