Alsof een grote steen
me naar beneden trekt.
Vallend.
Struikelend.
Reikend.
Niets vastgrijpend.
Het is alsof die grote steen
de opening verspert,
van waaruit ik mijn verdriet
kan laten stromen.
Tranen.
Huilen.
Geen woorden.
Alleen verdriet.
Het is alsof de weg naar boven
veel langer is dan gedacht.
Het is geen alsof.
Het is zo.
Laat wat van je horen