Jouw ouders hadden een samen een grote wens.
Dat was een lief klein mens.
Een kindje van hun twee.
Al snel telde je moeder aan
dat viel zeker mee.
Drie weken eerder dan verwacht.
Werd het wonder volbracht.
papa en mama kregen een zoon maar niet met alles erop en aan.
Dus een groot verdriet in jou korte bestaan.
Machteloosheid, pijn,
verdriet, leeg, op.
Dat zijn de woorden die
gaan door mijn kop.
Oneerlijk, waarom een ander wel
en jullie niet.
De wind neemt deze woorden
mee naar het riet.
Alles was in gereedheid gebracht.
Maar dit had niemand verwacht.
Dat jij maar zo kort
in ons midden zou zijn.
Dat doet ons allen heel veel pijn.
Maar toch je hebt het levenslicht mogen aanschouwen.
Helaas niet aan een
toekomst mogen bouwen.
Toch waren we blij
met jou in ons midden.
Iedereen heeft voor jou lopen bidden.
Als Lars maar niet te veel pijn heeft.
Zolang hij in ons midden leeft.
Soms mocht je even uit die rare fuik.
Dan mocht je bij papa en mama op de buik.
Ik ben blij dat we je
hebben gezien en aangeraakt.
Terwijl er goed over jou werd gewaakt
Lief klein mannetje,
lag daar zo hulpeloos.
En iedereen was machteloos.
Helaas heeft het lot voor jou beslist.
Zonder dat je het zelf wist.
Nu moeten we je laten gaan.
Naar een ander bestaan.
Laat wat van je horen