Een troost

Het leven is absurd
je wordt gek als
je erover nadenkt
maar je moet toch
leven,

een troost is Holderlin,
‘waar het gevaar groeit
groeit het reddende ook’

ik wil de natuur omarmen
zodat het misschien mij omarmt
ik wil zweven in de lucht
en de wolken aanraken,
ik wil zwemmen in de oceanen
en hun diepten verkennen,
leven wil ik, ook al is het
nutteloos,

je moet de hoop omarmen,
je moet wilskracht hebben
anders heb je geen toekomst,

als het weer donker wordt zie
je misschien de sterren,
kijk eens hoe mooi ze zijn,
zit daar geen leven in?
als je de wind voelt door je haren
heen s’ nachts, voel je je dan
niet een met het leven?

de filosofie is niks
anders dan onzin
gedichten moet je lezen
en het liefst van Holderlin,
die maakt je geest rijk
en geeft je hoop,
hij heeft toch niks voor niks
37 jaar afgezonderd in een toren gezeten?

toen de wind mij
eens zachtjes aanraakte
en met mij praatte,
zei hij tegen mij
dat ik me geen zorgen moest maken
want hij zou mij altijd beschermen.